uit de serie Hoezo wil jij geen kinderen
Meike Ellens (24): “Alles aan de zwangerschap staat me tegenâ€
Af en toe komt er een kind naar me toe, dat alleen maar zegt: “Ik heb een tak.†Geen idee hoe ik daarop moet reageren. Ik heb niets tegen kinderen, en er zitten leuke tussen, maar soms vind ik ze echt raar.
Sommige mensen zeggen: “Als je er eenmaal zelf een hebt, komt het gevoel vanzelf wel.†Maar dat lijkt me nogal een risico. Straks is het nÃét zo. Wat als het nachtenlang huilt? Als het gehandicapt is en je de zorg niet aankunt? Of als er geen binding is? Misschien dat je niet de juiste ouder kunt zijn voor het kind dat je krijgt. Dat het de verkeerde vrienden krijgt en je het niet genoeg kunt ondersteunen.
En dan is er nog de zwangerschap zelf. Alles eraan staat me tegen: het overgeven, pijn in je rug, niet kunnen bukken, stemmingswisselingen, dikke buik, dikke voeten, dikke borsten, alle mensen die zich ermee bemoeien: eet dit, doe zus, doe zo.
Maar zelfs als ik rond mijn dertigste opeens dat moedergevoel zou krijgen, dan hoop ik dat ik er niet aan toe zal geven. Deze wereld is geen plek waar mijn vriend en ik graag een kind in zouden willen plaatsen. Er komen barre tijden aan. Deskundigen verwachten dat dat er binnen twee generaties 50 miljoen klimaatvluchtelingen zullen zijn. Voedseltekorten zijn bijna onvermijdelijk, en op plaatsen waar het slecht gaat, krijg je onherroepelijk onrust en opstanden. Je ziet nu al zo veel haatzaaierij. Niet alleen door ISIS, maar vooral de reacties daarop: de opmars van organisaties als Pegida en de angst die gecreëerd wordt door overheden, door bijvoorbeeld de boerkini te verbieden. Ik weet dat ik pessimistisch ben ingesteld, maar het zou me niets verbazen als al die kleine schakels leiden tot een nieuwe wereldoorlog. Het enige positieve van het ouderschap dat ik me zou kunnen indenken, is dat het leuk is om een mens te zien opgroeien.
Veel mensen denken te makkelijk over het ouderschap. Ze doen het omdat het erbij hoort, maar onderschatten de impact die het ouderschap op je leven heeft. Zo’n kind kan heel isolerend werken. Dan ben je 24 en staat je leven 5 jaar stil. Zelfs als je af en toe een oppas hebt om uit te gaan, kun je niet de drank of drugs gebruiken die je misschien gewend bent, want stel dat ze thuis bellen met de mededeling dat je kind van de trap gevallen is, dan moet je er wel zijn.
Sommige mensen zeggen: “Als je er eenmaal zelf een hebt, komt het gevoel vanzelf wel.†Maar dat lijkt me nogal een risico. Straks is het nÃét zo. Wat als het nachtenlang huilt? Als het gehandicapt is en je de zorg niet aankunt? Of als er geen binding is? Misschien dat je niet de juiste ouder kunt zijn voor het kind dat je krijgt. Dat het de verkeerde vrienden krijgt en je het niet genoeg kunt ondersteunen.
En dan is er nog de zwangerschap zelf. Alles eraan staat me tegen: het overgeven, pijn in je rug, niet kunnen bukken, stemmingswisselingen, dikke buik, dikke voeten, dikke borsten, alle mensen die zich ermee bemoeien: eet dit, doe zus, doe zo.
Maar zelfs als ik rond mijn dertigste opeens dat moedergevoel zou krijgen, dan hoop ik dat ik er niet aan toe zal geven. Deze wereld is geen plek waar mijn vriend en ik graag een kind in zouden willen plaatsen. Er komen barre tijden aan. Deskundigen verwachten dat dat er binnen twee generaties 50 miljoen klimaatvluchtelingen zullen zijn. Voedseltekorten zijn bijna onvermijdelijk, en op plaatsen waar het slecht gaat, krijg je onherroepelijk onrust en opstanden. Je ziet nu al zo veel haatzaaierij. Niet alleen door ISIS, maar vooral de reacties daarop: de opmars van organisaties als Pegida en de angst die gecreëerd wordt door overheden, door bijvoorbeeld de boerkini te verbieden. Ik weet dat ik pessimistisch ben ingesteld, maar het zou me niets verbazen als al die kleine schakels leiden tot een nieuwe wereldoorlog. Het enige positieve van het ouderschap dat ik me zou kunnen indenken, is dat het leuk is om een mens te zien opgroeien.
Veel mensen denken te makkelijk over het ouderschap. Ze doen het omdat het erbij hoort, maar onderschatten de impact die het ouderschap op je leven heeft. Zo’n kind kan heel isolerend werken. Dan ben je 24 en staat je leven 5 jaar stil. Zelfs als je af en toe een oppas hebt om uit te gaan, kun je niet de drank of drugs gebruiken die je misschien gewend bent, want stel dat ze thuis bellen met de mededeling dat je kind van de trap gevallen is, dan moet je er wel zijn.
andere verhalen uit de serie Hoezo wil jij geen kinderen
