Toen de oecumenische studentenkerk waar ik bij aangesloten was, een weekend naar het klooster organiseerde, wist ik niet zo goed of ik wel mee moest gaan. Ik was in die tijd erg kritisch op de kerk: het instituut zat mijn geloofservaring in de weg. Als ik heel eerlijk ben, ging ik vooral ook nog naar die kerk vanwege een jongen daar. We vonden elkaar aantrekkelijk en hadden goede gesprekken, ook over het geloof.

Voor dat kloosterweekend waren er op een gegeven moment nog maar twee plekken vrij. Daarna nog één. En vijf minuten voordat de inschrijving sloot, dacht ik: laat ik het maar doen. Ik werd getroffen door de stilte daar. Ik kwam er eigenlijk vooral om in rust te studeren, maar ik zat het liefst de hele dag in die stille kerk. Hoewel dat weekend een aangename kennismaking vormde met het klooster, was er geen haar op mijn hoofd die eraan dacht om zelf in te treden. Ik wilde trouwen, een groot gezin, geneeskunde studeren en als arts in Afrika gaan werken.

Voor die studie werd ik na twee jaar ingeloot. In de zomer voordat de colleges begonnen, bezocht ik met een vriendin de Wereldjongerendagen in Rome – geweldig was dat, vooral vanwege de saamhorigheid en het groepsgevoel. Later zouden we hetzelfde evenement in Toronto bezoeken. Die jongen uit de kerk had veel minder met dat Rooms-Katholieke, en de ontmoetingen met hem hielden op. Intussen keerde ik steeds vaker terug naar dat klooster, op zoek naar de rust en in toenemende mate naar verdieping. Ik voelde me bij momenten erg bevestigd om in te treden, maar daarna werd ik steeds weer teruggetrokken naar het ‘gewone’ leven. Uiteindelijk kwam in mij de diepe ervaring: hier in dit leven ligt mijn hart.

Naast de gelofte van gehoorzaamheid en stabiliteit leggen we de gelofte af van het zogeheten monastiek levensgedrag. Daaronder valt ook het ‘godgewijde celibaat’. Het is meer en gaat dieper dan geen partner hebben en leven in seksuele onthouding. Feitelijk biedt dat monastiek levensgedrag een heel kader waarbinnen we in de gemeenschap onze relatie met God kunnen laten groeien. In de onthouding – of dat nu is op het gebied van seksualiteit, eten of andere vluchtwegen die de confrontatie met mijn diepste gevoelens in de weg staan – leer ik mezelf kennen, en heb zo de kans te groeien in vrijheid en in openheid voor de ander en voor God. Dat doe ik niet om mijn levensenergie af te snijden, maar om steeds dieper, zuiverder en transparanter te kunnen leven en leven te ontvangen.

God verlangt dat ik volledig leef als vrouw, met al mijn gevoelens – ook seksuele. Soms kan ik Hem fysiek ervaren: een gevoel van aanwezigheid, een omarming. Door een geestelijk leven na te streven dat zo zuiver mogelijk is, kan Hij van mij in mijn volledig vrouw-zijn een vruchtbare woonplaats maken. In die zin is het celibaat juist een weg van intimiteit.

De godgewijde maagdelijkheid is voor mij een weg. Het is niet alleen een zaak van maagd zijn en blijven, maar ook een procés om steeds maagdelijker te worden.