“Zijn tatoeage is beter gelukt”, zegt Susanne, terwijl ze wijst naar haar getatoeëerde lipafdruk aan de binnenkant van zijn pols.

“Mannenlippen zijn ook niet gemaakt voor lippenstift”, reageert Andrew, die zijn lippen wel vijfmaal op een blaadje moest zetten voordat er een goed te tatoeëren afdruk lag. “Uiteindelijk heeft de tatoeëerder uit een bovenlip en een onderlip een hele zoen weten samen te stellen.”

Susanne: “Onze vrienden verklaarden ons voor gek: we waren net een jaar bij elkaar, maar we leefden op een roze wolk.”

Aanvankelijk kwam hun relatie juist langzaam op gang. Susanne was Kerst 2011 op stap in een feestcafé in Hoorn waar Andrew de barman was. Haar relatie was net uit, en ze had geen behoefte aan een nieuwe. Toen de flirtende barman haar om haar nummer vroeg, verwachtte ze daar niet veel van: “Mijn vriendinnen waarschuwden me: ‘Zo’n barman doet het met de halve stad.’”

Andrew geeft toe dat hij over aandacht niet te klagen had in die tijd: “Iedere avond dat ik werkte, boden zich vrouwen aan. Maar bij Susanne was het anders. Die gaf tegengas. Dat vond ik leuk.”

Er volgde een periode van om elkaar heen draaien. Hij stuurde haar berichtjes, zij belde impulsief thuis bij hem aan op Valentijnsdag. Er werd wat gezoend, maar ze bleven allebei ook andere mensen zien.

Andrew: “Ik weet nog heel goed wanneer het veranderde. Ik was met vrienden gaan parachutespringen op Texel, een halfjaar na de eerste ontmoeting. Opeens vond ik het vreselijk dat ze iemand anders zag. Ik wilde dat ze bij mij hoorde. Diezelfde avond nog hebben we lang gepraat en voor elkaar gekozen.”

De tatoeage vormt geen alternatief voor een trouwring, want die hebben ze óók. Susanne zelfs twee. “Toen ik hoogzwanger was van Raf, en we iets moesten regelen, bleek trouwen het makkelijkst”, vertelt Susanne. “Dan doen we dat wel, bedachten we, zonder dat we elkaar officieel ten huwelijk vroegen.” Een paar maanden ná het huwelijk kwam dat aanzoek alsnog. Andrew organiseerde een verrassingsfeest voor de dertigste verjaardag van Susanne, die op dat moment kampte met depressieve klachten. Dat hun pasgeboren baby dag en nacht huilde, hielp niet mee. Op het feest ging Andrew voor haar op de knieën, met de tweede ring: “Ik wilde haar in die moeilijke periode te midden van al onze vrienden vragen heel lang bij mij te blijven.”

Inmiddels is hun zoon 3, wonen ze in een nieuwbouwwoning en is de kroeg ingeruild voor een kantoor. Hoe stabiel de relatie ook is, ze hebben ook bedacht wat er met de zoen-tattoo gebeurt als het toch niet goed zou gaan? Susanne: “Dan kan ik er altijd iets overheen laten zetten.” Andrew, quasi-stoer: “Misschien verzamel ik er dan wel lippen bij.”